Номи пурраи пайғамбар: Абулқосим Муҳаммад ибни Абдуллоҳ ибни Абдулмутталиб ибни Ҳошим ибни Абдуманноф ибни Қусай ибни Килоб ибни Мурра ибни Каъб ибни Луай ибни Ғолиб ибни Фаҳр ибни Молик ибни Назр ибни Кинона ибни Хузайма ибни Мудрика ибни Илёс ибни Музар ибни Низор ибни Муъад ибни Ъаднон.
Ҳазрати Муҳаммад (Салаллоҳу Алайҳи ва Саллам) аз насли пайғамбар Исмоил (Алайҳиссалом) ки аз арабони-одиҳо буд ва бо симои сафеди худ аз ҳамқабилагон фарқ мекарданд. Аз рӯи шаҳодати ҳамзамонон ҳазрати Муҳаммад (Салаллоҳу Алайҳи ва Саллам) китфи васеъ, қади миёна, банди дастҳо ва кафи пойи барҷаста доштанд. Дар байни тахтапушт мӯҳри пайғамбарӣ буд, ки аз нақши секунҷаи барҷаста иборат буд.[5] Он кас мижгони дароз, абрӯвони ба ҳам пайваст ва гардани дарози зебо доштанд.[6]
Уламои бузурги ислом ва таърихчӣ Муҳаммад ибн Ҷарир ал-Табарӣ дар китоби худ «Таърихи умумӣ» симои ҳазрати Муҳаммадро ин гуна тавсиф медиҳанд:
Расми муслимони осмионӣ, ки чӣ тавр дар гирди Каъба дар Макка тоб хурда истодаанд, пас аз он чунон ба назар мерасад, ки рӯи Муҳаммад (с) бо матои сафед фаро гирифтааст.
«Он кас қади миёна доштанд: на баланд, на паст. Ранги рӯяшон байни рангҳои сафед ва нилуфар, чашмони сиёҳ, мӯйҳои зич, дурахшон ва бениҳоят зебо. Риш доштанд. Дарозии мӯи сар то ба китф мерасиданд. Ранги сиёҳ доштанд... Бо завқ чунон роҳ мегаштанд, ки ҳар бори дидан атрофиён фикр мекарданд, ки пойҳои пайғамбар заминро нарасида истодааст. Аммо дар роҳгардии он кас он фахре ки ба бузургони олам мансуб аст, набуд. Чеҳраи чунон бо меҳр доштанд, ки чашмро канда кардан намешуд. Гурӯснаҳо бо як дид аз хӯрок фаромуш мекарданд. Ситамдидагон дар пеши он кас, аз чеҳраи зебо ва суханҳои нарм аз бадбахтиҳо фаромуш мекарданд. Онҳое ки диданд, якдилона буданд, ки ҳеҷ вақт, на пеш, на баъд, нидида буданд одамеро, ки сӯҳбат бо ӯ чунин форам бошад. Бинии рост, дандонҳои сирак (тунук). Баъзе вақт мӯйҳо аз сар озод фурӯ меомаданд, баъзе вақт он кас ба ду ё чор кокул мебастанд. Дар сини 62 солагӣ муйҳои сафед умуман надоштанд...»[7]
Ҳазрати Муҳаммад (Салаллоҳу Алайҳи ва Саллам) пушидани либосе ки ранги сафед дошт, дӯст медоштанд ва аксарияти онҳо куртаҳои дарози сафед буданд (камис) ин чунин либоси васеи рахдори беостини рӯйи Яманӣ (ҳибар), салла ва изор, ки дар гирди миён тоб мехӯрад ва то байни анат дарозӣ дошт. Дар даст ангушти нуқрагӣ доштанд, ки дар он «Муҳаммад — Фиристодаи Аллоҳ» навишта шуда буд. Он кас покиза буданд, ва ҳар лаҳза аз атри хушбӯй истифода мебурданд ва дандонҳоро ҳамеша бо мисвок тоза мекарданд.[8]
Ҳазрати Муҳаммад (Салаллоҳу Алайҳи ва Саллам) дар байни пайғамбарон ҷоизаи баландро дорад ва барои ин яке аз тафсифи ӯ — Ҷаноби Пайғамбарон аст. Мувофиқи ислом имон овардан ба тамоми инсон ба пайғамбарии ҳазрати Муҳаммад (Салаллоҳу Алайҳи ва Саллам) фарз мебошад ва на танҳо ба аҳли ислом, балки ба насрониҳо ва яҳудиҳо низ, ки бояд даъвати ӯро нисбати қабул кардани шариат мақбул кунанд.
Аҳмад Саид Рамазони ал-Бутӣ дар боби ҷоизаи Ҳазрати Муҳаммад ва шариати ӯ чунин навишта:
«Фарқияте нест дар байни динҳое, ки фақат як худоро эътироф мекунанд, чун ҳамаи онҳо дар як ҳалқаи Худованд мебошанд ва супориши ҳазрати Муҳаммад авҷи аълои тарақиёти улуми динҳои инсон аст. Аммо фарқият дар қонунбарорӣ (шариатҳо), ки бо ҳар пайғамбар омада буд, ҳаст.»[9].
