Яке дигар аз фароиз ва барномаҳои солонаи ислом барои худсозии инсонҳо «рӯза» аст ва рӯза он аст, ки ҳар мусалмони болиғ ва оқил ҳатман бояд аз дамидани субҳи содиқ то ғуруби офтоб бо нияти итоати фармони Худованд аз бархе корҳо, ки шарҳашон хоҳад омад, худдорӣ намояд.
Паёмбари акрам (с) фармудаанд, ки: «Ҳар кас рӯзаи моҳи Рамазонро хос барои хушнудӣ ва ризои Парвардигор ва бо мақсади ба даст овардани аҷру савоб бигирад, тамоми гуноҳони гузаштааш бахшида мешаванд».(1) Ҳамчунин фармудаанд, ки: «Бӯи даҳони рӯзадор дар пешгоҳи Парвардигор дар рӯзи қиёмат аз бӯи мушку анбар маҳбубтар аст».(2)
Аз баъзе аҳли салаф омадааст, ки: «Дар рӯзи қиёмат барои рӯзадорон суфрае (хоне) густарда мешавад ва эшон аз он тановул мефармоянд, яъне мехӯранду менӯшанд, дар ҳоле ки дигарон дар интизори ҳисобу китоби худ ҳастанд. Онҳо мепурсанд, ки ин тоифа киёнанд, ки аз суфраи ҷаннат тановул мефармоянд ва мо ҳанӯз дар интизор ба сар мебарем? Нидо мерасад, ки инҳо рӯзадорони барои Худо ҳастанд, дар сурате ки шуморӯзаро мехӯрдед»
