Худованди меҳрубон мефармояд: «Пас, Маро ёд кунед, то шуморо ёд кунам ва Маро сипос гӯед ва ба Ман носипосӣ макунед.»
(Бақара-152)
Тафсири мухтасари ояти мазкура
“Аллоҳтаъоло зимни ин оят бандагони худро фармудааст, ки ай бандагони ман ! Маро бо итоату ибодат ёд кунед! Ман шуморо бо савоб додану мағфират намудан ёд мекунам. Он неъматҳоеро, ки ман ба шумо арзонӣ доштаам, онҳоро нодида нагиред, дар муқобили онҳо маъсият накунед ва шукронаи маро гӯед! Ривоятҳое омада, ки Мусо (а) гуфтанд: “Ё раббӣ чӣ хел шукронаи Туро ба ҷо орам?” Парвардигор дар ҷавоб гуфт: “ Маро дар ёдат дору фаромӯш масоз ва ҳар вақто маро дар ёдат орӣ, дар ҳақиқат гӯё шукронаву зикри маро ба ҷо овардаӣ! Ва ҳарвақто, ки маро фаромӯш созӣ, дар ҳақиқат носипос ҳастӣ!”.
Дар ҳадисҳои Имом Бухорӣ омада, ки Расулуллоҳ (с) гуфтаанд: “Аллоҳтаъоло фармудааст, ҳар инсоне, ки маро дар кори худ зикр кунад, ман ҳам дар нафси худ ӯро зикр мекунам Ҳар кас маро дар байни анбуҳи мардум зикр кунад ман ӯро дар байни ҷамъият зикр мекунам, ки вай аз эшон беҳтар аст”.
Имом Аҳмад аз силсилаи ровиҳо ва дар охир аз Алфузайл ибни Фузолата ривоят кардааст, ки Расулуллоҳ (с) фармудаанд: “Аллоҳтаъоло албатта дар шахсе, ки неъматҳои худро додааст нишонаҳои онҳоро (неъматҳои) дидан мехоҳад”.
Инсони бохирад доимо дар баробари неъматҳо шукр мегӯяд. Ин нидои аввал буд.
