تاکتیک نظامی یا هنر سازماندهی ارتش، فن کاربرد سلاح و یگان‌های نظامی به منظور درگیری و شکست دشمن در نبرد است. تحولات فلسفه و فناوری در طول تاریخ تأثیرات عمیقی بر تاکتیک‌های نظامی گذاشته‌اند.
تا پیش از سده ۱۹ میلادی بسیاری از تاکتیک‌های نظامی محدود به میدان نبرد بودند. برای مثال چگونگی مانور یگان‌ها در نبردی که در زمین باز انجام می‌شد جزو این تاکتیک‌ها به‌شمار می‌آمد. تاکتیک در تفکرات نظامی معاصر پایین‌ترین سطح طرح‌ریزی به‌شمار می‌آید که در آن یگان‌های کوچک که شامل چند ده نفر تا چند صد نفر می‌شوند شرکت دارند. یگان‌ها در آرایش‌هایی سازماندهی می‌شوند که دارای سطح بالاتری از طرح‌ریزی به نام کاربرد عملیاتی نیروها هستند. سومین لایهٔ طرح‌ریزی نظامی، راهبرد نظامی است که دربارهٔ توانایی‌های کلی و طرح‌ریزی برای دستیابی به نتایج درازمدت می‌باشد؛ بنابراین جنگ عملیاتی، سطحی میانی است که هدف از آن تبدیل راهبرد (بالاترین سطح) به تاکتیک (پایین‌ترین سطح طرح‌ریزی) است.
تاکتیک‌های ویژه برای شرایط گوناگون وجود دارند که گسترهٔ آن‌ها از تأمین یک اتاق یا ساختمان شروع می‌شود و تا عملیات‌های وسیعی که برای مثال هدفشان ایجاد برتری هوایی بر فراز یک منطقه‌است ادامه می‌یابند. امروزه تاکتیک‌های نظامی در تمام سطوح فرماندهی از یک فرد و گروه تا کل نیروهای مسلح را شامل می‌شوند. در واقع یگان‌هایی که در جنگ استفاده می‌شدند انعکاسی از تاکتیک‌های هم‌عصرشان بوده‌اند و اندازه و ترکیب آن‌ها نیز به نسبت تغییر کرده‌است.
دستور رزمی شماره ۰–۳ ارتش ایالات متحده، تاکتیک را به این صورت تعریف کرده‌است: تاکتیک - (وزارت دفاع) ۱. به‌کارگیری یگان‌ها در نبرد. ۲. آرایش و مانور منظم یگان‌ها در مقابل یکدیگر یا در مقابل دشمن به منظور بهره‌برداری از حداکثر توان آن‌ها. (نیروی زمینی) به‌کارگیری یگان‌ها در نبرد. تاکتیک شامل آرایش و مانور منظم یگان‌ها در مقابل یکدیگر، عوارض زمین و دشمن به منظور تبدیل نیروی بالقوهٔ نبرد به درگیری‌ها و نبردهای فاتحانه‌است. (FM 3-0).
